Stenografia towarzyszy ludzkości niemal od wynalezienia pisma. Od początków życia intelektualnego jednym z podstawowych problemów było tempo utrwalania i odczytu informacji - pierwotne alfabety obrazkowe, czy też uzależnione od kiepskiego nośnika, jak skandynawska futharka runiczna rzeźbiona w drewnie, nie pozwalały na natychmiastowy zapis, lecz wymagały dużych nakładów pracy i namysłu. Nośnik, czyli odpowiednio przygotowane deseczki, gliniane tabliczki, czy, w Średniowieczu, specjalnie wyprawiona skóra - był drogi, zatem nie nadawał się do przechowywania danych podręcznych. Podobnie rzeczy się miały z glinianymi skorupami, na których wydrapywano postanowienia rady miejskiej w Atenach i głazami narzutowymi, na których upamiętniano różne istotne wydarzenia na stepach Azji Środkowej. Wynalazek papirusu, papieru, poti (preparowane liście palmy), innymi słowy, wdrożenie celulozy do procesu pisania dało pierwszą ostrogę rozwojowi piśmiennictwa, które natychmiast znalazło zastosowanie w wielu dziedzinach życia i gospodarki, których wyliczać tutaj nie ma potrzeby.

Jednocześnie, należy sądzić, że spontanicznie, w wyniku postępu technicznego, ruszyły prace nad udoskonaleniem systemów zapisu.

W historii stenografii wyróżniamy trzy okresy:

Antyk od 350 r.p.n.e. do 1100 r.n.e.

Powstanie, rozwój i upadek starogreckiej i rzymskiej tachygrafii. Opisują to rozdziały:

• Początki stenografii, kiedy właściwie trudno ocenić, czy skracanie pisma to wciąż naturalna ewolucja zapisu, czy już planowe metody stenograficzne,
• Tachygrafia rzymska, kiedy do użycia wchodzi pierwszy dojrzały system stenograficzny i zajmuje ważne miejsce w praktykach prawniczych i administracyjnych tego okresu.

Okres przejściowy od roku 1100 do 1602

Zanik znajomości tachygrafii w średniowieczu i próby przedstawienia nowych systemów. Opisane to jest w rozdziale:

• Tachygrafia średniowieczna, kiedy dokonania rzymskie odchodzą w zapomnienie, albo zostają ograniczone do swoich najprostszych rozwiązań.

Czasy nowe od roku 1602 do dziś

Od wystąpienia Johna Willisa autora metody stenograficznej - rozwój wielu systemów stenograficznych powstałych na podłożu geometrycznym i graficznym. Dla uwypuklenia historii stenografii polskiej należy ostatni okres podzielić na dwa podokresy:

• Czas propagacji nowej stenografii, od roku 1602 do 1834 - stenografia rozwijała się prawie wyłącznie w krajach anglojęzycznych, w drugiej połowie tego okresu zaczęła się na serio przenosić na grunt innych mocarstw europejskich: Francji i Niemiec. Opisują to rozdziały:
  • Okres renesansu
  • Okres Oświecenia
• Czas rozkwitu i uwiądu stenografii, od roku 1834 do dziś - w roku 1834 Franciszek Gabelsberger opublikował swój przełomowy system, pierwszy wynalazek nie nawiązujący w żaden sposób do wcześniejszych osiągnięć angielskich. Ten okres został opisany w rozdziale:
  • Rewolucje stenograficzne

W tym też mniej więcej czasie zaczęły powstawać pierwsze polskie systemy stenograficzne, których historię ciągniemy aż do samej współczesności.