Życiorys

Urodził się we wsi Jagodna, w powiecie łukowskim 28 listopada 1876 roku. Na studia udał się do Warszawy, gdzie ukończył wydział prawniczy Uniwersytetu Warszawskiego i kontynuował karierę w zawodzie jurysty, poprzez „kandydata do posad sądowych”, adwokata przysięgłego, a po odzyskaniu niepodległości na stanowisku sędziego Sądu Okręgowego w Warszawie. Później został też prokuratorem tego sądu, prezesem wydziału i wreszcie prokuratorem Sądu Najwyższego. Obecność jego na świecie zaznaczyła się zatem nie tylko na polu stenografii .

Stenografii nauczył się wcześnie, bo jeszcze jako student opanował przekład systemu Stolzego na język rosyjski. Można się zatem domyślać, czemu właśnie tę metodę wybrał później jako najlepszą podstawę budowy stenografii polskiej. Przekonany o wadach metody Gabelsbergera wskazywał też na fakt, że systemu Stolze używa się w stenografii rosyjskiej (tj. wówczas państwowej) i niemieckiej (tj. wówczas zaprzyjaźnionej). Szybkość opanowania przekładu polskiego i rosyjskiego, jeśli pochodziły od tej samej metody mogła być kluczowa dla kariery w zaborze rosyjskim.

Razem z wydaniem w roku 1900 pierwszej wersji swojego podręcznika do systemu zwanego później Stolze-Gumińskiego znalazł zatrudnienie jako nauczyciel stenografii na kursach handlowych Chwatczyńskiego i Raczkowskiej. W 1906 roku ukazało się kolejne wydanie podręcznika, który został nagrodzony na międzynarodowej wystawie stenograficznej w Szegedzie na Węgrzech. Kolejne wznowienia przypadły na lata 1920, 1928 i 1933, uzupełnione przez jego uczennicę, Wandę Suchecką, wieloletnią szefową parlamentarnego biura stenograficznego w Warszawie.

Oddanie sprawie popularyzacji stenografii niech ukaże wydana w 1908 roku broszurka autorstwa Gumińskiego pt. Nieco wiadomości o stenografji.

Absolwenci jego kursu, który prowadził osobiście w latach 1916-1917, utworzyli pierwszą kadrę powstałego w 1917 roku „Związku Zawodowego Stenografów Polskich systemu Stolze-Gumińskiego”, co dowodzi dużego zmysłu politycznego u tego absolwenta prawa. Członkowie Związku jako pierwsi zajęli posady w parlamentarnym biurze stenograficznym.

Od 1919 roku poświęcił się prawie całkowicie karierze prawniczej, sprawy Związku oraz inne aktywności związane ze stenografią przekazawszy następcom, w tym Tadeuszowi Zglińskiemu, którego postać będzie szerzej omówiona na tych stronach. Od czasu do czasu tylko publikował artykuły w związkowej gazecie - „Przeglądzie stenograficznym”, krytykujące inne systemy, czy omawiające różne zagadnienia z historii stenografii.

W roku 1923 wystąpił na ogólnym zebraniu połączonych wydziałów sądu apelacyjnego w Warszawie z wnioskiem o zatrudnienie zawodowych stenografów do protokołowania spraw. Ministerstwo Sprawiedliwości wniosku nie uwzględniło z braku środków (czyli jak dzisiaj).

System Gumińskiego